စာေပ သုတ ျမတ္နိုးၾက

      ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူပါလ်က္ အက်ိဳးရခ်င္း ျခားနားခ်က္

အခါတပါး၌ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤသို႔ ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။
(၁) ျမတ္စြာဘုရား ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႔ေသာသူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ကုန္သြယ္မႈသည္ အျခားသူတို႔၏ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူမွ်သည္သာျဖစ္ပါလ်က္ ရႈံး၏၊ 
ယင္းသို႔ ျဖစ္ျခင္းကား အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္း။

               ပ်င္းရိျခင္း ႏွင့္ မပ်င္းရိျခင္း

ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ လူအမ်ား က်င့္သံုးလိုက္နာရန္ အဆံုးအမေပါင္းမ်ားစြာကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းတို႔တြင္ ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဟာၾကားသည္မွာ အထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္က ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍
(၁) ပ်င္းရိ၍ အားမထုတ္ဘဲေနေသာသူ။
(၂) မပ်င္းရိဘဲ အားထုတ္၍ေနေသာသူဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားျပသည္။
ထိုသို႔ ခြဲျခားျပီးလွ်င္ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကိုလည္း ဖြင့္ဆိုျပသည္။

ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက မဟာဓနသူေဌးသားနဲ႔ ဇနီးမယားတို႔ ရွိၾကသည္။ သူတို႔သည္ မိဘတို႔၏ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ရ၍ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာၾကေသာ္လည္း အားထုတ္ျခင္းမရွိ၊ ပ်င္းရိေသာေၾကာင့္ စီးပြားမ်ားပ်က္၍ သူေတာင္းစားဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကရသည္။

တေန႔ေသာအခါ ဆြမ္းစားဇရပ္တခုတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔အတူ ဆြမ္းစားေနေတာ္မူ၏။ ထိုစဥ္ တံခါး၀၌ ခြက္လက္စြဲကာ ရပ္ေနေသာ ထိုသူေဌးသား လင္မယားကိုျမင္၍ ျပံဳးေတာ္မူ၏။ ျပဳံးေတာ္မူရျခင္းအေၾကာင္းကို အရွင္အာနႏၵာ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဘုရားရွင္က-ငါသည္ သူေဌးသားကိုျမင္၍ ျပံဳးရသည္။ ဤသူေဌးသားႏွင့္ ဇနီးမယားတို႔သည္ ေလာကႏွင့္ ဓမၼ ႏွစ္ဌာနတို႔၌ ပ်င္းရိ၍ အားထုတ္မႈမရွိေသာေၾကာင့္ ေလာကခ်မ္းသာ၊ ဓမၼခ်မ္းသာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးတို႔မွ ဆုတ္ယုတ္သြားရေလျပီ-ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ဘုရားရွင္က ဆက္လက္၍ ဤသူေဌးသားႏွင့္ ဇနီးမယားတို႔သည္ ေလာကဘက္၌ ပထမအရြယ္တြင္ စီးပြားဥစၥာ ရွာၾကေသာ္ ပထမတန္းစား သူေဌးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကသည္။
ဓမၼဘက္က တရားအားထုတ္ၾကလွ်င္ သူေဌးသားက ရဟႏၲာ၊ ဇနီးမယားက အနာဂါမ္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္-ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္က- ဤသူေဌးသားႏွင့္ ဇနီးမယားတို႔သည္ ဒုတိယအရြယ္တြင္ စီးပြားဥစၥာရွာၾကေသာ္ ဒုတိယတန္းစား သူေဌးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။
ဓမၼဘက္က တရားအားထုတ္ၾကေသာ္ သူေဌးသားက အနာဂါမ္၊ ဇနီးမယားက သကဒါဂါမ္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။

အကယ္၍ တတိယအရြယ္တြင္ စီးပြားဥစၥာရွာၾကေသာ္ တတိယတန္းစား သူေဌးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။
ဓမၼဘက္က တရားအားထုတ္ၾကလွ်င္မူ သူေဌးသားက သကဒါဂါမ္၊ ဇနီးမယားက ေသာတာပန္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။

ယခုမူ ပ်င္းရိ၍ အားမထုတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူေဌးအျဖစ္မွလည္း ဆုတ္ယုတ္သြားၾကေပျပီ။ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ မျဖစ္ၾကဘဲ မဂ္ခ်မ္းသာ၊ ဖိုလ္ခ်မ္းသာတို႔မွလည္း ဆုတ္ယုတ္သြားၾကေပျပီ-ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ဤမိန္႔ေတာ္မူခ်က္သည္ ပ်င္းရိျခင္း၏ အက်ိဳးႏွင့္အျပစ္ကို ေကာင္းစြာ သာဓကျပလ်က္ရွိသည္။


ေလာကနီတိက်မ္းဆရာမ်ားကလည္း ပ်င္းရိ၍ အားမထုတ္ဘဲေနသူတို႔၏ ဆုတ္ယုတ္သြားပံုကို ေရးသားဖြင့္ျပၾကသည္။
* ပ်င္းရိသူသည္ အတတ္ပညာ မတတ္၊
အတတ္ပညာ မရွိသူအား စီးပြားဥစၥာ မရႏိုင္၊
စီးပြားဥစၥာ မရွိသူအား မိတ္ေဆြေကာင္း မရႏိုင္၊
မိတ္ေဆြေကာင္း မရွိသူအား ခ်မ္းသာသုခ မရႏိုင္၊
ခ်မ္းသာသုခ မရွိသူအား ေကာင္းမႈမျပဳႏိုင္၊
ေကာင္းမႈမရွိေသာသူအား နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို မရႏိုင္-ဟူ၍ ေလာကဓမၼ ႏွစ္ဌာနလံုး၌ ဆုတ္ယုတ္သြားပံုကို ဖြင့္ဆိုျပထားသည္။

ဤကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စာေစာင္က ဦးထိပ္ထားေသာ သဒၶမၼရံသီရိပ္သာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဓမၼေဆာင္းပါးတပုဒ္တြင္ ေရးသားခ်က္ျဖစ္သည္။ ျမတ္မဂၤလာစာေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္တန္ဖိုးရွိလွသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထပ္ဆင့္တင္ျပလိုက္ရေပသည္။

====================================================

                       စကားဟူသည္    

တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ စကားေျပာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ိဳး-အျပစ္တို႔ကို
ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔-စကားမ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အျပစ္ ၅-မ်ိဳးရွိ၏၊ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ ေျပာမိတတ္၏။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ ေျပာမိတတ္၏။
၃။ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆိုမိတတ္၏။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကားကို ဆိုမိတတ္၏။
၄။ ေသသည့္အခါ ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရတတ္၏။

ရဟန္းတို႔-ပညာျဖင့္ ႏႈိင္းခ်ိန္၍ စကားေျပာဆိုတတ္သူသည္ အက်ိဳး ၅-မ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းမွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ မေျပာမိတတ္။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ မေျပာမိတတ္။
၃။ ၾကမ္းတမ္းေသာစကား မဆိုမိတတ္။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကား မဆိုမိတတ္။
၅။ ေသသည့္အခါ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရ၏။

ရဟန္းတို႔-စကားေျပာဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္၌ အက်ိဳး-အျပစ္တို႔သည္ ဤ ၅-မ်ိဳးတို႔တည္း-ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္၊ ပဥၥကနိပါတ္ ဗဟုဘာဏိသုတ္ )

===============================================

                    သူနာျပဳ ဟူသည္

တခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ သူနာျပဳစုနည္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရဟန္းတို႔အား ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔-ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ သူနာကို ျပဳစုရန္ မထိုက္တန္။
အဘယ္ငါးမ်ိဳးတို႔နည္းဟူမူ-
၁။ ေဆး၀ါးႏွင့္ပတ္သက္၍ နားမလည္။
၂။ ေရာဂါႏွင့္ သင့္-မသင့္ကို မသိ။
၃။ ေမတၱာစိတ္ မရွိဘဲ လာဘ္ကိုငဲ့၍ ျပဳစု၏။
၄။ သူနာ၏ အညစ္အေၾကးစသည္ကို ရြံရွာစက္ဆုပ္၏။
၅။ အခါအားေလ်ာ္စြာ သူနာကို တရားစကားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္အားေပးမႈ မရွိ။
ရဟန္းတို႔-ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူနာျပဳသည္ သူနာကိုျပဳစုရန္ မထိုက္။

ရဟန္းတို႔-ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ သူနာကို ျပဳစုရန္ ထိုက္တန္၏။
အဘယ္ငါးမ်ိဳးတို႔နည္းဟူမူ-
၁။ ေဆး၀ါးႏွင့္ပတ္သက္၍ နားလည္၏။
၂။ ေရာဂါႏွင့္ သင့္-မသင့္ကို သိ၏။
၃။ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ လာဘ္ကိုမငဲ့ဘဲ ျပဳစု၏။
၄။ သူနာ၏ အညစ္အေၾကးစသည္ကို မစက္ဆုပ္။
၅။ အခါအားေလ်ာ္စြာ သူနာကို တရားစကားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္အားေပး၏။
ရဟန္းတို႔ ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူနာျပဳသည္ သူနာကိုျပဳစုရန္ ထိုက္တန္၏။
ဟု-မိန္႔ေတာ္မူ၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ ဂိလာန၀ဂ္၊ ဒုတိယဥပ႒ာကသုတ္ )

=====================================================

          ျပဳစုရခက္သူ ႏွင့္ လြယ္သူ

တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ျပဳစုရခက္ေသာ သူနာႏွင့္ ျပဳစုရလြယ္ေသာသူတို႔အေၾကာင္း ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔ ျပဳစုရခက္ေသာ သူနာငါးမ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းတို႔မွာ
၁။ ေရာဂါႏွင့္ မသင့္သည္ကို ျပဳလုပ္၏။
၂။ ေရာဂါ၏ အတိုင္းအရွည္ကို မသိ။
၃။ ေဆးမစား။
၄။ ေရာဂါ တိုးသည္၊ ဆုတ္သည္၊ တန္႔သည္ကို မေျပာ။
၅။ ေ၀ဒနာကို သည္းမခံ။
ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာသည္ ျပဳစုရခက္သူျဖစ္၏။

ရဟန္းတို႔ ျပဳစုရလြယ္ေသာ သူနာငါးမ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ ေရာဂါႏွင့္ သင့္သည္ကို ျပဳ၏။
၂။ ေရာဂါ၏ အတိုင္းအရွည္ကို သိ၏။
၃။ ေဆးစား၏။
၄။ ေရာဂါ တိုးသည္၊ ဆုတ္သည္၊ တန္႔သည္ကို ေျပာ၏။
၅။ ေ၀ဒနာကို သည္းခံ၏။
ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာသည္ ျပဳစုလြယ္သူ ျဖစ္၏-ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္ပဥၥကနိပါတ္၊ ပထမဥပ႒ာကသုတ္ )

======================================================

                                ႏိုးၾကားသူ

တခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ႏိုးၾကားမႈ အျမဲရွိသင့္ေၾကာင္း ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ ငါ၏စကားကို နာယူၾကကုန္ေလာ့၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာသင္တို႔သည္ ႏိုးၾကားၾကကုန္ေလာ့။ အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းထက္ ႏိုးၾကားျခင္းသည္ ျမတ္၏၊ ႏိုးၾကားမႈ အျမဲရွိသူအား ေဘးမရွိ။

အၾကင္သူသည္ ႏိုးလည္းႏိုးၾကား၏၊ သတိျမဲ၏၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ တည္ၾကည္မႈ ရွိ၏၊
၀မ္းေျမာက္မႈ ရွိ၏၊ ၾကည္လင္ေသာစိတ္ ရွိ၏၊ ထိုသူသည္ အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားကို စူးစမ္းရွာေဖြလ်က္ တည္ၾကည္ေသာစိတ္ျဖင့္ မသိမႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤေလာက၌ ႏိုးၾကားသူကိုသာ ဆည္းကပ္ရာ၏၊ လံ႔ုလ၀ီရိယႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ႏိုးၾကားမႈရွိေသာ ပညာရွိသည္ ဤဘ၀၌ပင္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္သို႔ ေရာက္ရာ၏။

( ဣတိ၀ုတ္ ပါဠိေတာ္၊ ဒုကနိပါတ္၊ ဒုတိယ၀ဂ္၊ ဇာဂရိယသုတ္ )

=====================================================

                             အလွဴအက်ိဳး

အခါတပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေ၀သာလီျပည္ မဟာ၀ုန္ေတာရွိ ေက်ာင္းႀကီး၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူသည္။ ထိုစဥ္ သီဟစစ္သူႀကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ အရွင္ဘုရား အလွဴ၏အက်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္သိျမင္ႏိုင္ ပါသေလာ-ဟု ေလွ်ာက္၏။

ျမတ္စြာဘုရားက သီဟ-သိျမင္ႏိုင္၏-ဟု မိန္႔ေတာ္မူကာ
သီဟ ေပးလွဴတတ္ေသာ အလွဴရွင္ကို
၁။ လူမ်ားစြာတို႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၾက၏။
၂။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ခ်ဥ္းကပ္ၾကကုန္၏။
၃။ အလွဴရွင္၏ ေကာင္းေသာ ေက်ာ္ေစာသံသည္ ပ်ံ႔ႏွံ႔၍ တက္၏။
၄။ မင္းပရိသတ္သို႔ ျဖစ္ေစ၊ ပုဏၰားပရိသတ္သို႔ ျဖစ္ေစ၊ သူၾကြယ္ပရိသတ္သို႔ ျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းပရိသတ္သို႔ ျဖစ္ေစ ပရိသတ္တမ်ိဳးမ်ိဳးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့မူ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ မ်က္ႏွာရႊင္ပ်စြာ ခ်ဥ္းကပ္ရ၏။
၅။ ခႏၶာကိုယ္ ပ်က္စီး၍ ေသျပီးသည့္ေနာက္၌ ေကာင္းေသာလားရာ နတ္ျပည္ေလာကသို႔ ေရာက္ရ၏။ ဟူ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

သီဟစစ္သူႀကီးသည္ အရွင္ဘုရား ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေပးလွဴတတ္သည့္ အလွဴရွင္ပါတည္း။
အရွင္ဘုရား ေဟာေတာ္မူသည့္ ကိုယ္တိုင္သိျမင္ရေသာ အလွဴ၏ အက်ိဳး ၅-မ်ိဳးအနက္ ၄-မ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ခံစား သိရွိရပါ၏။
က်န္တမ်ိဳးျဖစ္သည့္ အလွဴရွင္သည္ ခႏၶာကုိယ္ ပ်က္စီး၍ ေသျပီးသည္မွ ေနာက္၌ ေကာင္းေသာလားရာ နတ္ျပည္ ေလာကသို႔ ေရာက္ရ၏။ ဟူေသာ အက်ိဳးတရားကိုမူ အကၽြႏ္ုပ္ မသိရပါ။
ဤအက်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားအား ယံုၾကည္မႈရွိသျဖင့္ လက္ခံပါ၏-ဟူ၍ ေလွ်ာက္၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ဤအက်ိဳးသည္ အမွန္ျဖစ္၏။ ေပးလွဴတတ္ေသာ အလွဴရွင္သည္ ေသျပီးသည့္ေနာက္၌ ေကာင္းေသာလားရာ နတ္ျပည္သို႔ ဧကန္ပင္ ေရာက္ရွိရ၏-ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္ သုမန၀ဂ္၊ သီဟေသနာပတိသုတ္ )

======================================================

      ေၾကာက္ရြံ႔ေသာ ဥပါသကာႏွင့္ ရဲရင့္ေသာ ဥပါသကာ

တခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ရဟန္းတို႔အား
ေၾကာက္ရြ႔ံေသာ ဥပါသကာႏွင့္ ရဲရင့္ေသာ ဥပါသကာ-တို႔ ကြဲျပားျခားနာပံုကို ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ တရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ဥပါသကာသည္ ေၾကာက္ရြ႔ံတတ္၏။
အဘယ္တရားငါးမ်ိဳးတို႔နည္း ဟူမူ
၁။ သူ႔အသက္ကို သတ္ေလ့ရွိျခင္း။
၂။ မေပးသည္ကို ယူေလ့ရွိျခင္း။
၃။ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မွားယြင္းစြာ က်င့္ေလ့ရွိျခင္း။
၄။ မဟုတ္မမွန္ ေျပာေလ့ရွိျခင္း။
၅။ မူးယစ္ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေသာ ေသအရက္ကို ေသာက္ေလ့ရွိျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

ရဟန္းတို႔၊ ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဥပါသကာသည္ကား ရဲရင့္တတ္၏။
အဘယ္တရားငါးမ်ိဳးတို႔နည္း ဟူမူ-
၁။ သူ႔အသက္ကို သတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၂။ မေပးသည္ကို ယူုျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၃။ ကာမဂုဏ္တို႔၌ မွားယြင္းစြာ က်င့္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၄။ မဟုတ္မမွန္ ေျပာျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း။
၅။ မူးယစ္ေမ့ေလ်ာျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေသာ ေသအရက္ကို ေသာက္ျခင္းမွ ေရွင္ၾကဥ္ျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္ ဥပါသကာ၀ဂ္၊ ၁-သာရဇၨသုတ္ )

========================================================

                အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း ဟူသည္

တေန႔သ၌ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ေပါင္းေဖာ္အပ္ေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းအေၾကာင္း
ဤသို႔ ရွင္းျပ မိန္႔ေတာ္မူသည္

ရဟန္းတို႔ အဂၤါခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကို ေပါင္းေဖာ္အပ္၏။
ထိုအဂၤါ ခုနစ္ပါးကား-
၁။ သူတပါးကို ေပးႏိုင္ခဲေသာ အရာ၀တၳဳကို ေပးတတ္၏။
၂။ ျပဳႏိုင္ခဲေသာ အမႈကိုလည္း ျပဳ၏။
၃။ မေကာင္းဆိုေသာ စကားတို႔ကို၄င္း၊ သည္းခံႏိုင္ခဲေသာ အရာတို႔ကို၄င္း သည္းခံ၏။
၄။ အေဆြခင္ပြန္းအား မိမိ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အရာကိုလည္း ေျပာၾကား၏။
၅။ ထိုသူ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အရာကိုလည္း လွ်ိဳ႔၀ွက္၏။
၆။ ေဘးရန္ျဖစ္ေပၚေသာအခါတို႔၌လည္း မစြန္႔ပစ္။
၇။ ပစၥည္းဥစၥာ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း မထီမဲ့ျမင္ မျပဳ။

အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကို အလိုရွိသူသည္ ဤအဂၤါခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းမ်ိဳးကို ေပါင္းေဖာ္အပ္၏။

( အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ပထမမိတၱသုတ္ )

=======================================================

                       ပ်က္စီးျခင္း ငါးပါး

တေန႔ေသာအခါ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ပ်က္စီးျခင္းတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ သတၱ၀ါတို႔တြင္ ပ်က္စီးျခင္းတို႔သည္ ငါးမ်ိဳးရွိ၏၊ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ အေဆြအမ်ိဳးတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၂။ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၃။ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္း။
၄။ အက်င့္သီလ၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၅။ အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းတို႔တည္း။

ဤသို႔ ပ်က္စီျခင္း ငါးမ်ိဳးရွိရာတြင္ သတၱ၀ါတို႔သည္
အေဆြအမ်ိဳးတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈ ဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီး၍ ေသျပီးေသာအခါ ခ်မ္းသာကင္းေသာ ငရဲ၌ မျဖစ္ရကုန္။

အက်င့္သီလ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီး၍ ေသျပီးေသာအခါတြင္ကား ခ်မ္းသာကင္းေသာ ငရဲ၌ ျဖစ္ရကုန္၏။

( အဂၤုတၱရ ဂိလာန၀ဂ္၊ ဗ်သနသုတ္ )

========================================================

                     ေကာင္းေသာမဂၤလာ

တေန႔ေသာအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔အား ဤသို႔မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ရဟန္းတို႔ နံနက္ခင္း၌ ကိုယ္ျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်င့္ကို က်င့္ကုန္ေသာ၊
ႏႈတ္ျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်င့္ကို က်င့္ကုန္ေသာ၊
စိတ္ျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်င့္ကို က်င့္ကုန္ေသာ သတၱ၀ါတို႔အား ေကာင္းေသာ နံနက္ခင္း ျဖစ္ေပ၏။

အလားတူပင္ ေန႔လယ္ခင္း၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်င့္ကို က်င့္ကုန္ေသာ သတၱ၀ါတို႔အား
ေကာင္းေသာေန႔ခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ညခ်မ္းအခါ၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်င့္ကို က်င့္ကုန္ေသာ သတၱ၀ါတို႔အား ေကာင္းေသာညခ်မ္းအခါ ျဖစ္ေပ၏။

ဤသို႔ ေကာင္းေသာအက်င့္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာေန႔သည္ ေကာင္းေသာနကၡတ္ႏွင့္လည္း ယွဥ္သည္မည္၏။
ေကာင္းေသာမဂၤလာလည္း ျဖစ္ေပသည္။
ေကာင္းေသာ မိုးေသာက္လည္း မည္၏။
ေကာင္းေသာ အိပ္ရာမွ ထျခင္းလည္း မည္၏။
ေကာင္းေသာ ခဏလည္း မည္၏။
ေကာင္းေသာ မုဟုတ္ ( ခဏ-ဟူေသာ အခ်ိန္ကာလထက္ အနည္းငယ္ပိုေသာ အခ်ိန္ကာလ ) လည္း မည္၏။
ေကာင္းေသာ မဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာအခါ၀ယ္ ျမတ္ေသာအက်င့္ကို က်င့္ေလ့ရွိသူတို႔၌ ေပးလွဴျခင္းသည္လည္း ေကာင္းစြာပူေဇာ္ျခင္းမည္၏။

ေကာင္းေသာ မဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာေန႔၌
ကိုယ္ျဖင့္ျပဳေသာအမႈသည္ ပြားစည္းေသာ ကာယကံမည္၏။
ႏႈတ္ျဖင့္ျပဳေသာအမႈသည္ ပြားစည္းေသာ ၀စီကံမည္၏။
စိတ္ျဖင့္ျပဳေသာအမႈသည္ ပြားစည္းေသာ မေနာကံမည္၏။
ပြားစည္းေသာ ထိုကံတို႔ကို ေဆာက္တည္သည္မည္၏။
ပြားစည္းေသာ ထိုကံတို႔ကို ျပဳျပီး၍ ပြားစည္းေသာ အက်ိဳးတို႔ကို ရကုန္၏။

အက်ိဳးကိုရေသာ ထိုသူတို႔သည္ အလံုးစံုေသာ ေဆြမ်ိဳးတို႔ႏွင့္တကြ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ခ်မ္းသာကုန္၊ စည္ပင္ျပန္႔ပြားကုန္သည္ျဖစ္၍ ေရာဂါမရွိျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းတို႔ ျဖစ္ၾကေလကုန္သတည္း။

( ပုဗၺဏွသုတ္-မဂၤလ၀ဂ္၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္ )

===================================================

                     ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ ေစာင့္စည္းျခင္း

တေန႔သ၌ အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္ရွိေသာ ပုဏၰားအို ႏွစ္ေယာက္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီးလွ်င္ အရွင္ေဂါတမ-အကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကပါျပီ၊
ငရဲ တိရစၧာန္ ျပိတၱာ အသုရကာယ္ တည္းဟူေသာ အပါယ္ေလးဘံုမွ ကင္းေ၀းမည့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရေသးပါ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္စြာ အစီးအပြားျဖစ္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အဆံုးအမကို ေပးေတာ္မူပါ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ပုဏၰားတို႔-ဤသတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔သည္ ေလာင္ျမိဳက္လ်က္ ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္းတို႔ ျပဳရမည္။
ယင္းသို႔ ေစာင့္စည္းမႈသည္ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာလည္း ျဖစ္၏၊ ပုန္းေအာင္းရာလည္း ျဖစ္၏၊ မွီခိုရာလည္း ျဖစ္၏၊ ကိုးကြယ္ရာလည္း ျဖစ္၏၊ လည္းေလ်ာင္းရာလည္း ျဖစ္၏။

ပုဏၰားတို႔-အိမ္ကို မီးစြဲေလာင္သည္ရွိေသာ္ အၾကင္အိုးခြက္စေသာပစၥည္းကို ထုတ္ယူထားအပ္၏၊ ထိုထုတ္ယူထားအပ္သည့္ အိုးခြက္စသည့္ ပစၥည္းသည္၄င္း။ ထိုအိမ္၌ အၾကင္အၾကင္ပစၥည္းကို မီးမေလာင္၊ ထိုမီးမေလာင္ေသာ ပစၥည္းတို႔သည္၄င္း၊ အိမ္ရွင္၏အက်ိဳးငွါ ျဖစ္၏။
ဤအတူပင္ သတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔ စြဲေလာင္ေနရာ ခ်မ္းသာကိုေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းျဖင့္ ထုတ္ယူအပ္၏၊ ေပးလွဴအပ္ျပီးေသာ အလွဴဒါနသည္ ေကာင္းစြာထုတ္ယူထားအပ္ျပီး မည္၏။

ဤမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္၄င္း၊ အသက္၀ိညာဥ္ ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈျပဳျခင္းသည္၄င္း၊ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာမႈကို ျဖစ္ေစ၏-ဟူ၍ ဆိုဆံုးမေတာ္ မူေလသည္။

( ဒုတိယ ေဒြျဗာဟၼဏသုတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္ )

=======================================================

                    သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ သူယုတ္မာ

အခါတပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္
သူယုတ္မာတို႔၏ အေျခခံသေဘာကို၄င္း၊
သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ အေျခခံသေဘာကို၄င္း၊
ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔၊ သူယုတ္မာသည္ ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို မသိ၊
ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍ မသိ၊
ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို မသိျခင္း၊
ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍ မသိျခင္းကို သူယုတ္မာတို႔သည္ ခ်ီးမြမ္းကုန္၏၊
ယင္းတို႔သည္ သူယုတ္မာတို႔၏ အေျခခံသေဘာတည္း။

ရဟန္းတို႔၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ကား ျပဳဖူးေသာသူ႔ေက်းဇူးကို သိ၏၊
ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍ သိ၏၊
ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို သိျခင္း၊
ျပဳဖူးေသာ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာျပဳ၍ သိျခင္းကို သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ခ်ီးမြမ္းကုန္၏၊
ယင္းတို႔သည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ အေျခခံသေဘာေပတည္း။

( သမစိတၱ၀ဂ္-အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ )

========================================================

                         လူမိုက္ ႏွင့္ ပညာရွိ

တခါေသာ္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔အား လူမိုက္ႏွစ္မ်ိဳးႏွင့္ ပညာရွိႏွစ္မ်ိဳးတို႔၏ သေဘာကို
ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔-ေလာက၌ လူမိုက္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏၊
တမ်ိဳးသည္-မိမိ၏အျပစ္ကို အျပစ္ဟု မရႈေသာသူတည္း။
က်န္တမ်ိဳးကား-ေတာင္းပန္၀န္ခ်သူ၏ အျပစ္ကို တရားသေဘာအတိုင္း လက္မခံသူတည္း။

ရဟန္းတို႔-ေလာက၌ ပညာရွိသည္လည္း ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။
တမ်ိဳးသည္-မိမိ၏ အျပစ္ကို အျပစ္ဟု ရႈေသာသူတည္း။
က်န္တမ်ိဳးကား-ေတာင္းပန္၀န္ခ်သူ၏ အျပစ္ကို တရားသေဘာအတိုင္း လက္ခံေသာသူတည္း။

( ဗာလ၀ဂ္-အဂၤုတၱိဳရ္ ပါဠိေတာ္ )

=======================================================

                  သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္

၁။ ဤေလာက၌ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္သည္ သူတပါး၏ ဂုဏ္မဲ့စကား (မေကာင္းေၾကာင္း)ကို ေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍မေျပာ။
မေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာမရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ေမးလွ်င္ (သူ႔စကားကို အေျခတည္၍ စဥ္းစားဖို႔ေမးလွ်င္) သူတပါး၏ ဂုဏ္မဲ့ကို ေလွ်ာ့ေဖာ့၍ ဆိုင္းဆိုင္းတြတြျဖင့္ မျပည့္မစံု အက်ယ္မဖြင့္ဘဲ ေျပာဆိုတတ္၏။
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

၂။ ေနာက္တမ်ိဳးကား သူေတာ္ေကာင္းေယာက်္ားျမတ္သည္ သူတပါး၏ ဂုဏ္ရွိစကားကို မေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍ ေျပာတတ္၏။
ေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ ေမးလွ်င္ သူတပါး၏ဂုဏ္ကို မေလွ်ာ့မေဖာ့ဘဲ မဆိုင္းမတြပင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာဆိုတတ္၏၊
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္၏။

၃။ ေနာက္တမ်ိဳးကား သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္သည္ မိမိ၏ ဂုဏ္မဲ့စကားကို မေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍ ေျပာ၏၊ ေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ ေမးလွ်င္ မိမိ၏ဂုဏ္မဲ့ကို မေလွ်ာ့မေဖာ့ဘဲ မဆိုင္းမတြပင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာဆိုတတ္၏၊
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

၄။ ေနာက္တမ်ိဳးကား ပညာရွိ ေယာက်္ားျမတ္သည္ မိမိ၏ဂုဏ္ကို ေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍ မေျပာ၊ မေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ေမးလွ်င္ မိမိ၏ဂုဏ္ကို ေလွ်ာ့ေဖာ့၍ ဆိုင္းဆိုင္းတြတြျဖင့္ မျပည့္မစံု အက်ယ္မဖြင့္ဘဲ ေျပာဆိုတတ္၏၊
ဤသည္ကား အသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

( စတုကၠ အဂၤုတၱိဳရ္၊ ဒု ပဏၰာသက ၊ ၃-အပဏၰက၀ဂ္၊ ၃-သပၸဳရိသသုတ္။ )

====================================================

                               ေကာင္းေသာစကား

တေန႔သ၌ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔အား စကား-ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ အဂၤါငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ စကားသည္ ေကာင္းစြာဆိုအပ္သည္မည္၏။
မေကာင္းသျဖင့္ ဆိုအပ္သည္ မမည္။ အျပစ္လည္း မရွိ။ ပညာရွိတို႔လည္း မကဲ့ရဲ႔အပ္။

အဂၤါငါးမ်ိဳးဟူသည္-
၁။ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေျပာဆိုအပ္၏။
၂။ မွန္ကန္ေသာစကားကို ေျပာဆိုအပ္၏။
၃။ သိမ္ေမြ႔ေသာစကားကို ေျပာဆိုအပ္၏။
၄။ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ စပ္ေသာစကားကို ေျပာဆိုအပ္၏။
၅။ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုအပ္၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ ၀ါစာသုတ္ )

======================================================

                             ျခေသၤ့မင္း ဥပမာ

တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ တရားေတာ္ကို မိမိေလးစားရိုေသပံုကို ျခေသၤ့မင္းႏွင့္ ဥပမာျပဳ၍
ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ ျခေသၤ့မင္းသည္ အကယ္၍ ဆင္ကို သတ္ပုတ္မူလည္း ေလးေလးစားစားသာလွ်င္ သတ္ပုတ္၏။
မေလးမစား မသတ္ပုတ္။
အလားတူပင္ ကၽြဲ ႏြား သစ္တို႔ကို သတ္ပုတ္မူလည္း ေလးေလးစားစားသာလွ်င္ သတ္ပုတ္၏။
မေလးမစား မသတ္ပုတ္။
အယုတ္သျဖင့္ ယုန္ ေၾကာင္ စေသာ ငယ္ေသာသတၱ၀ါတို႔ကိုပင္ သတ္ပုတ္မူလည္း ေလးေလးစားစားသာလွ်င္ သတ္ပုတ္၏။ မေလးမစား မသတ္ပုတ္။

ထိုသို႔ ေလးေလးစားစား သတ္ပုတ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။
ငါ၏ အားထုတ္မႈ လမ္းစဥ္သည္ မပ်က္စီးပါေစလင့္-ဟု ႏွလံုးသြင္းေသာေၾကာင့္တည္း။

ရဟန္းတို႔၊ ငါဘုရားသည္လည္း ရဟန္းတို႔ကို တရားေဟာမူလည္း ေလးေလးစားစားသာလွ်င္ ေဟာၾကား၏။ မေလးမစား မေဟာၾကား။
အလားတူပင္ ရဟန္းမ ဥပါသကာ ဥပါသိကာမတို႔ကို တရားေဟာမူလည္း ေလးေလးစားစားစာလွ်င္ ေဟာၾကား၏။ မေလးမစား မေဟာၾကား။
အယုတ္သျဖင့္ ထမင္းစား ကၽြန္ခံ၊ မုဆိုး စေသာ ပုထုဇဥ္တို႔ကိုပင္ တရားေဟာမူလည္း ေလးေလးစားစားသာလွ်င္ ေဟာၾကား၏။ မေလးမစား မေဟာၾကား။

ထိုသို႔ ေလးေလးစားစား ေဟာၾကားျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ပါနည္း။
ငါဘုရားသည္ တရားကိုေလးစား၊ တရားကို ရိုေသေသာေၾကာင့္တည္း။

( အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္-သီဟသုတ္ )

========================================================

                  စၾကႍေလွ်ာက္ျခင္း အာနိသင္

တေန႕သ၌ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔ကို တရားေဟာရာမွ စၾကႍေလွ်ာက္ျခင္း၏ အာနိသင္ ငါးပါးတို႔ကို ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူသည္။
ရဟန္းတို႔ စၾကႍေလွ်ာက္ျခင္းျဖင့္-
၁။ ခရီးရွည္ သြားႏိုင္၏။
၂။ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏိုင္၏။
၃။ အနာေရာဂါ ကင္္း၏။
၄။ စားေသာက္သမွ်ေသာ အစာအာဟာရသည္ ေကာင္းစြာ ေၾကက်က္ႏိုင္၏။
၅။ သမာဓိ တည္းဟူေသာ တည္ၾကည္မႈသည္ ၾကာျမင့္စြာ တည္တံ့ႏိုင္၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ စကၤမသုတ္ )

=====================================================

                     အသက္တိုျခင္း အသက္ရွည္ျခင္း

တေန႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ရဟန္းတို႔အား အသက္တိုျခင္း အသက္ရွည္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဤသို႔မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔၊ အသက္တိုျခင္း အေၾကာင္းတရား ၅-မ်ိဳးရွိသည္။
ယင္းတို႔မွာ-
၁။ မေလ်ာက္ပတ္သည္ကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိျခင္း။
၂။ ေလ်ာက္ပတ္သည္၌ အတိုင္းအရွည္ကို မသိတတ္ျခင္း။
၃။ မေၾကက်က္လြယ္ေသာ အစာကို စားေလ့ရွိျခင္း။
၄။ သီလမရွိျခင္း။
၅။ ယုတ္မာေသာ အေဆြခင္ပြန္း ရွိျခင္းတို႔တည္း။

ရဟန္းတို႔၊ အသက္ရွည္ျခင္း အေၾကာင္းတရား ၅-မ်ိဳးရွိ၏။
ယင္းတို႔မွာ-
၁။ ေလ်ာက္ပတ္သည္ကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိျခင္း။
၂။ ေလ်ာက္ပတ္သည္၌ အတိုင္းအရွည္ကို သိတတ္ျခင္း။
၃။ ေၾကက်က္လြယ္ေသာ အစာကို စားေလ့ရွိျခင္း။
၄။ သီလရွိျခင္း။
၅။ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း ရွိျခင္းတို႔တည္း။

( အဂၤုတၱိဳရ္ ၃-ဂိလာန၀ဂ္၊ ၆-ဒုတိယ အနာယုႆာသုတ္ )

=========================================================

               ခ်ီးမြမ္းထိုက္ေသာ သားသမီး

တခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္က ရဟန္းတို႔အား မိဘတို႔သည္ အေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးေၾကာင့္ သားသမီးကို အလိုရွိေၾကာင္း
ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ မိဘတို႔သည္ အေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးေၾကာင့္ သားသမီး အလိုရွိကုန္၏။
ယင္းအေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးမွာ-
၁။ ငါတို႔ ေမြးျမဴထားေသာ သားသမီးသည္ ငါတို႔အား လုပ္ေကၽြး ေမြးျမဴေပလိမ့္မည္။
၂။ ငါတို႔၏ အမႈကိစၥကို ျပဳလုပ္ေပးလိမ့္မည္။
၃။ အမ်ိဳးအဆက္သည္ ရွည္ျမင့္စြာ တည္ေပလိမ့္မည္။
၄။ အေမြခံ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
၅။ ဘ၀တပါးသို႔ ေျပာင္းသြားေသာ ငါတို႔အား အလွဴ၏အဖို႔ကို ေပးေ၀ၾကေပလိမ့္မည္။
ဟူေသာ အခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။

ရဟန္းတို႔၊ ဤအေၾကာင္း ၅-မ်ိဳးကို ေကာင္းစြာရႈျမင္သည့္ ပညာရွိ မိဘတို႔သည္ သားသမီးကို လိုခ်င္ ေတာင့္တၾကကုန္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ျပဳဖူးေသာ ေက်းဇူးကိုသိ၍ သူ႔ေက်းဇူးကို ထင္စြာ ျပဳတတ္ေသာ, ျငိမ္သက္ေသာ စိတ္ရွိေသာ, သူေတာ္ေကာင္းတို႔သည္ ေရွးကျပဳဖူးသည္ကို အဖန္ဖန္ေအာက္ေမ့လ်က္ မိဘတို႔ကို လုပ္ေကၽြးေမြးျမဴၾကကုန္၏။
ေက်းဇူးျပဳဖူးသူ၏ ကိစၥကို ျပဳလုပ္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ မိဘတို႔၏ အမႈကိစၥတို႔ကို ျပဳလုပ္ကုန္၏။

ရဟန္းတို႔၊ မိဘတို႔ အဆံုးအမကို လိုက္နာေလ့ရွိ၍ ေမြးျမဴဖူးေသာ မိဘတို႔အား လုပ္ေကၽြး ေမြးျမဴေလ့ရွိေသာ အမ်ိဳးအႏြယ္ မယုတ္ေစ၍ သဒၶါတရားရွိသည့္ သီလႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သားသမီးသည္ ခ်ီးမြမ္းထိုက္သူ ျဖစ္ေပသတည္း။

( အဂၤုတၱိဳရ္ ၄-သုမန၀ဂ္၊ ၉-ပုတၱသုတ္ )